Het werk van Beniti Cornelis is een spel met de poëzie van visuele details. Hij reorganiseerde door intuïtie verworven materiaal tot evenwichtige doeken met een eigen schriftuur.

Thomas Gillon schildert naast kleine portretten van zijn jazz-idolen gelaagde landschappen die ruiken naar turf, vaak gehuld in nevel, mysterieus en melancholisch.