Thomas Gillon schildert naast kleine portretten van zijn jazz-idolen gelaagde landschappen die ruiken naar turf, vaak gehuld in nevel, mysterieus en melancholisch.

Haar verrassende (zelf) portretten zijn meer dan het beeld dat we zien. Het lijkt wel of we doorheen een Spiegel stappen, zo wordt je als toeschouwer in het doek of de potloodtekeningen gezogen. Haar mysterieus werk brengt ons naar een verborgen ik.