Het werk van Beniti Cornelis is een spel met de poëzie van visuele details. Hij reorganiseerde door intuïtie verworven materiaal tot evenwichtige doeken met een eigen schriftuur.

Door hen als het ware een tweede huid in acryl te tatoeëren versterkt Ulrike Bolenz de zeggingskracht van lichamen en gezichten op zo’n manier dat ze de toeschouwer ermee lijkt te confronteren.